Abstract
Daniel Wilsher deed onderzoek naar de ontwikkeling van de praktijk van administratieve detentie van immigranten in de VS en het Verenigd Koninkrijk en de problemen die dit opleverde voor de juridische en politieke theorievorming. Immigratiecontrole kwam eind 19de en begin 20ste eeuw op in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Detentiemiddelen werden ingezet als onderdeel van handhaving van de nieuwe wetten, maar ze werden niet kritisch onderzocht door wetgevers of rechtbanken. Detentie was vaak van korte duur.
Een belangrijke reeks uitspraken van het Hooggerechtshof gaf de federale regering grote macht om migratie te beheersen zonder rechterlijke toetsing. Vreemdelingen hadden in migratiezaken volgens de grondwet vrijwel geen bescherming van de rechtbanken. Tezamen met de Britse interneringsmaatregelen ten tijde van WO I legden deze Anglo-Amerikaanse besluiten de politieke, bureaucratische en grondwettelijke basis voor het latere detentiebeleid. Ongewenste vreemdelingen konden zo buiten de bescherming van de grondwet worden gehouden en naar goeddunken worden gedetineerd en ze waren alleen onderworpen aan het formele wetgevende gezag met betrekking tot het immigratierecht .
Wilsher laat zien hoe de praktijk van vreemdelingendetentie in de afgelopen dertig jaar is toegenomen en hij analyseert de regels voor grondwettelijke en andere wettelijke bescherming. Hij bespreekt onder meer de meest recente detentiemaatregelen van de EU met betrekking tot asielzoekers en illegale migranten en de speciale problemen rond het vasthouden van immigranten op nationale veiligheidsgronden verwijzend naar de praktijk in Guantanamo Bay.
