Abstract
De gedachte dat de schedel ons iets kan leren over onszelf, klinkt velen misschien niet zo heel onbekend in de oren. Een neuropsycholoog zal denken aan Gall, maar diens opvattingen over de schedel kwamen niet uit de lucht vallen, zoals in deze bijdrage wordt beschreven. Daarbij speelt het werk van de zeventiende-eeuwse Nederlandse arts Petrus Camper een belangrijke rol. Bij de vraag of de schedel iets kan zeggen over de persoon, kunnen twee benaderingen worden onderscheiden: de fysiognomie, die zich richtte op individuele vermogens en karaktertrekken, en de fysische antropologie, die probeerde om verschillen tussen soorten of rassen te beschrijven en verklaren, waarbij ook gedragskenmerken wel genoemd werden. Dit laatste heeft geleid tot de criminele antropologie van Lombroso. Ook in Nederland waren er diverse schedelbeschouwers, waarvan de neuropsychiater Winkler wel de bekendste was.
