Abstract
In 1932 wordt de Zuiderzee, sedert mensenheugenis een te duchten tegenstander, door de voltooiing van de Afsluitdijk definitief verslagen. Nederland bewijst aan de wereld dat Descartes’ uitspraak dat God de wereld creëerde, maar de Hollanders hun eigen land, nog altijd geldt. 28 mei 1932 is een datum waaraan een feestdag gekoppeld moet worden. Dit is één versie van het verhaal.
Er circuleert nog een andere versie. In de geïsoleerde regio rond de oude Zuiderzee wonen de laatste waardige overblijvers van wat eens het trotse Nederlandse volk was. Door de aanleg van de Afsluitdijk en, daaropvolgend, de creatie van nieuw land, wordt de regio overspoeld door vreemden en een pijlsnel moderniseringsproces ingezet. De schatbewaarders van de oude Nederlandse waarden worden uitgerangeerd. 28 mei 1932 is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van het Nederlandse volk.
Van het gehele project ging een sterke fascinatie uit. Etnologen, journalisten, dialectologen, sociaal geografen, romanschrijvers en filmmakers trokken naar ‘het hart van Nederland’, zoals de streek rond de Zuiderzee wel werd genoemd, om te boekstaven wat voor altijd verloren zou gaan en/of te komen bewonderen wat er in de plaats zou komen.
In dit nadrukkelijk interdisciplinair opgezette boek buigt een bont gezelschap van tien hedendaagse wetenschappers uit verschillende disciplines zich over de uiteenlopende vertogen van al deze figuren. Het resultaat is het boeiende relaas van de manier waarop een oude natie zich houdt in de stormvloed van de moderniteit.
