Abstract
Achtergrond: Bij vernieuwingen van woonmilieus van opgenomen chronisch psychiatrische patiënten staat (milieugerichte) rehabilitatie centraal. Normalisatie en kleinschaligheid zijn hierbij kernwoorden. Met ons onderzoek volgden wij chronisch psychiatrische patiënten in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis dat tussen 1992 en 1997 alle woonmilieus heeft vernieuwd. Doel: Toetsing van het theoretisch milieugericht rehabilitatiemodel. Het model geeft inzicht in de invloed van milieugerichte rehabilitatie op het activiteiten- en participatieniveau van de opgenomen patiënten. Methode: Door middel van een panelonderzoek met drie meetmomenten in zeven jaar zijn van alle opgenomen chronisch psychiatrische patiënten de mate van normalisatie van het woonmilieu, het activiteiten- en participatieniveau, en de patiëntkenmerken en diagnoses vastgelegd. Resultaten: Een grotere mate van milieugerichte rehabilitatie, in dit geval een normaler woonmilieu, leidde tot een hoger activiteiten- en participatieniveau van patiënten. Er is gecontroleerd voor de activiteiten- en participatieniveaus op eerdere meetmomenten en voor de leeftijd. Ook is gecontroleerd voor het feit dat van de beter functionerende patiënten er meer in aanmerking kwamen voor normalere woonmilieus dan van de minder goed functionerende patiënten. Conclusie: Het theoretisch milieugericht rehabilitatiemodel wordt ondersteund, en daarmee de veronderstelling dat (milieugerichte) rehabilitatie het activiteiten- en participatieniveau van patiënten vergroot.
