Abstract
Het Engels kent net als een aantal andere West-Germaanse talen (Nederlands, Duits) een systeem van samengestelde werkwoorden, waarbij een werkwoord een combinatie vormt met een partikel, (1).
(1) Engels: beat up, switch off, cancel out, break down
Nederlands: afsluiten, uitmaken, opblazen, overblijven
In tegenstelling tot het Nederlands staan partikels in het Engels altijd postverbaal. In eerdere stadia van het Engels kwam het systeem van samengestelde werkwoorden veel meer overeen met dat van het (hedendaags) Nederlands: in het Oudengels (ca. 800-1100) namen partikels een preverbale positie in, maar konden door werkwoordsverplaatsing na het werkwoord komen te staan. Het Oudengels had net als het Nederlands behalve scheidbaar samengestelde werkwoorden ook onscheidbaar samengestelde werkwoorden. Deze situatie veranderde drastisch in de overgang naar het Middelengels (ca. 1100-1500). Vanaf de vroeg-Middelengelse periode komen partikels uitsluitend postverbaal te staan en verdwijnen de onscheidbaar samengestelde werkwoorden, op een paar relieken na.
In mijn lezing ga ik in op het proces van deze verandering van partikelpositie. Ik bespreek een aantal factoren die een rol hebben gespeeld bij deze transitie en presenteer een theoretische analyse van partikelwerkwoorden in het Engels (generatief kader).
