Abstract
De waardering van bewijs vormt al jaren een heet hangijzer in strafzaken zoals blijkt uit onderzoek dat laat
zien dat rechters en andere procesdeelnemers grote moeite hebben bewijsmateriaal op juiste wijze te interpreteren.
Uit de literatuur komt naar voren welke redeneerfouten de rechter daarbij kan maken, maar niet duidelijk
is hoe vaak deze nu eigenlijk (nog) voorkomen. De afgelopen jaren zijn al de nodige initiatieven genomen ter
verbetering van de kwaliteit van rapportages en het begrip hiervan door partijen in het strafproces. In dit onderzoek
is gekeken naar de kwaliteit van de rechterlijke uitspraken ten aanzien van de waardering van DNAmengprofielen.
Daarbij is in 27 van de 78 onderzochte zaken (35%) de bewijskracht van het gerapporteerde
DNA-onderzoek verkeerd geïnterpreteerd en is er sprake van de zogenaamde prosecutor’s fallacy. In nog eens
28 van de 78 zaken is geconstateerd dat de rechter zich hult in vage of onvolledige formuleringen (36%). Dit
roept de vraag op of, en zo ja hoe, het begrip van rechters en de kwaliteit van de rechterlijke motiveringen van
uitspraken (verder) kunnen worden verbeterd.
