Abstract
Aborigines zijn lange tijd hooguit een voetnoot in de moderne Australische geschiedenis geweest. Ze speelden nauwelijks een rol in het nationale bewustzijn, laat staan dat ze onderdeel waren van het discours over de Australische identiteit. Dat is in de afgelopen decennia in snel tempo veranderd. Vanaf de roerige jaren zestig van de vorige eeuw hebben Aborigines steeds luider blijk gegeven van hun ongenoegen over hun plaats in de Australische samenleving. Ze ontdekten de macht van demonstreren en wisten via de straat en de daaropvolgende media-aandacht het bewustzijn van ‘mainstream’ Australië binnen te dringen. De focus van de protesten lag op het verkrijgen van landrechten, maar rond dat thema kwamen andere grieven ook aan de orde: achterstand op alle sociale indicatoren als gezondheid, werkeloosheid en huisvesting. Aborigines eisten ook erkenning van hun unieke positie in de Australische geschiedenis als eerste bewoners van het continent. In mijn artikel beschrijf ik deze ontwikkeling, te beginnen bij de gevolgen van de eerste confrontatie tussen Aborigines en Britten. Vervolgens besteed ik aandacht aan de koloniale politiek van de nieuwkomers die erop gericht was de inheemse bevolking via raciale wetgeving uit te sluiten van de nieuwe samenleving. Ik besluit mijn betoog met het verzet van Aborigines tegen deze vormen van onderdrukking en hun streven naar erkenning van een eigen culturele identiteit. De strijd om landrechten staat hierbij centraal.
