Abstract
In haar ruim 50-jarige bestaan is de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking vaak onderwerp van verhitte discussie geweest. Kritiek leidde soms zelfs tot een oproep om te stoppen met hulp. Slechts een enkele maal kwam het tot een meeromvattende geschiedschrijving van de Nederlandse 'hulp'.
De meest recente poging, gepresenteerd tijdens het gouden jubileum in 1999, leverde weliswaar een lezenswaardige analyse op, maar was tegelijkertijd beperkt omdat de nadruk lag op ontwikkelingen in het beleid. Echter, de geschiedenis van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking wordt voor een overgroot deel geschreven in ontwikkelingslanden. De geschiedenis daarvan kan dus nooit volledig zijn zonder ook de praktijk in ogenschouw te nemen.
De auteurs in dit boek leveren die noodzakelijke aanvulling door in hun geschiedschrijving zoveel mogelijk naar de praktijk te kijken. Van daaruit trekken ze lessen voor de toekomst. Ze doen dat aan de hand van negen thema's, die als doelstelling, modaliteit en/of kanaal belangrijke elementen in de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking weerspiegelen.
Aan bod komen armoedebestrijding, vrouwen, plattelandsontwikkeling, technische assistentie, conflict, milieu, hulp en handel, het particuliere kanaal en de Europese ontwikkelingssamenwerking. Hun analyse, die tevens als kritiek op het idee van een mortuarium op de hulp geldt, laat zien dat ontwikkelingssamenwerking in Nederland noch in beleidsmatige zin noch in de praktijk stilstaat. Tegelijk maken de auteurs
duidelijk dat het leerproces nooit voorbij is en dat de kloof tussen beleid en praktijk nog steeds groot is. Het institutionele geheugen laat te wensen over en de nodige kanttekeningen kunnen worden geplaatst bij recente inzichten en veranderingen, zoals de sectorale benadering en ownership.
Al met al leveren de lessen uit het verleden in dit boek belangrijke bouwstenen voor het debat over de toekomst van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking.
