Abstract
Einde. Dat is, zeker in het verleden, vaak de laatste tekst van een boek of een film, waarmee luid en duidelijk wordt aangegeven dat het verhaal afgelopen is. In het theater valt dan het doek. Met dit nummer van Dth, dat u nu aan het lezen bent, valt ook het doek, en wel voor ons prachtige tijdschrift. Het is de laatste aflevering. Niet alleen van dit kalenderjaar, maar voor altijd. Het einde van 37 jaar van het tijdschrift met de titel Directieve Therapie dat in het begin nog Kwartaalschrift voor Directieve Therapie en Hypnose heette, liefdevol afgekort tot Dth. Die afkorting kon blijven toen in 1985 de naam werd gewijzigd in Directieve Therapie. 37 jaar was het beschikbaar voor een groot lezerspubliek. Maar zo begon het niet. Voordat het een door een echte uitgever uitgegeven tijdschrift werd, was er vanaf de jaren zeventig al het Tijdschrift voor Directieve Therapie dat een oplage kende van zeven exemplaren, voor een select gezelschap. Zeven exemplaren voor zeven auteurs, zeven vrienden, die met en voor elkaar hun gedachten over goede therapie op deze wijze wilden delen en bediscussiëren. Als ze tevreden waren over hun pennenvruchten schroomden ze niet om deze te publiceren in de vier delen dikke boekenreeks Directieve therapie (deze werd in 2010 deels, en herschreven, nog eens uitgebracht in een gelijknamig boek). Het waren zeven directief therapeuten, die uiteindelijk de grondleggers waren van Dth, onder de onovertroffen aanvoering van Kees van der Velden als eindredacteur, met naast hem Richard van Dyck, Onno van der Hart, Kees Hoogduin, Leen Joele, Alfred Lange en Dick Oudshoorn. Een 'jongensclub', die vond dat therapie meer creatief op symptomen en de dagelijkse praktijk gericht uitgevoerd zou moeten worden, ontdaan van allerlei gewichtigdoenerij.
