Abstract
Populistische radicaal-rechtse (PRR) politici wordt vaak verweten 'een politiek van angst' te bedrijven door in te spelen op xenofobie en antimigratiehoudingen. Tegelijkertijd zeggen PRR-politici en aanhangers juist voor de emancipatie van vrouwen (en soms ook homo's) op te komen. Angst, diversiteit en PRR-politiek hangen dus op complexe wijze samen. In deze bijdrage bespreek ik waarom angst geen ruimte biedt voor bepaalde vormen van diversiteit. Ik zal specifiek ingaan op twee snijvlakken waar diversiteit en angst elkaar ontmoeten in het PRR-debat: [a) de rol van vrouwen- en LHBTIQ-emancipatie en (b) de stereotypering en homogenisering van het PRR-electoraat. Deze twee snijvlakken warden vaak in verschillende kringen besproken. De meerwaarde van ze naast elkaar te bekijken is dat het volgens mi] laat zien dat een politiek van angst fundamentele diversiteitsgedachten per definitie in de weg zit. Die diversiteit trekt namelijk bestaande zekerheden in ons wereldbeeld in twijfel, terwijl angst juist nuancering en heterogenisering afremt. Dat geldt zowel voor angst onder het PRR-electoraat als voor de angst voor het PRR-electoraat. Het horen en erkennen van diversiteit in het PRR-electoraat kan juist belangrijk blijken om in populistische wereldbeelden ruimte te creëren voor diversiteit en gendergelijkheid - de emancipatieparadox. Hierna zal ik verder uiteenzetten hoe ik tot deze gedachte kom. Ik baseer me daarbij op (veelal eigen) vergelijkend empirisch onderzoek met een focus op West-Europa.
