Abstract
Verhoging van de werkgelegenheidsgraad en een aanvaardbare inkomensverdeling ziin twee belangriike doelstellingen van het sociaal-economische beleid. Door meer werkgelegenheid wordt niet alleen meer output geleverd, ook wordt de financiële druk op het stelsel van sociale zekerheid lager. Meer werkgelegenheid resulteert bovendien in een geliikere primaire inkomensverdeling wanneer een huishouden gaat van geen naar een positief inkomen uit betaalde arbeid. Hervormingen die grotere loon- en inkomensverschillen toestaan kunnen echter eveneens een nieuwe klasse van werkende arme huishoudens creëren. Ook het vergroten van de prikkel en de plicht tot het verrichten van arbeid kan tot toenemende inkomensverschillen en armoede onder werkenden leiden. De primaire inkomensverdeling wordt hierdoor schever. Bevordering van de arbeidsdeelname door middel van minder genereuze uitkeringen leidt mogeliik tot toenemende moeihikheden voor degenen die geen inkomsten uit de markt hebben, nameliik een ongeliikere secundaire inkomensverdeling. Hierdoor kan tweedeling in de samenleving ontstaan en is de sociale cohesie in het geding.
