Abstract
Lineaire causale verbanden tussen aandoeningen, stoornissen en beperkingen zijn zwak of niet aanwezig bij klachten van het bewegingsapparaat. Tijdens het fysiotherapeutisch redeneerproces wordt de aanwezige aandoening van het bewegingsapparaat als een 'constraint' (inperking) voor het neuromotorisch systeem beschouwd. De ICF wordt gebruikt om de restcapaciteit van de patiënt te bepalen. De fysiotherapie richt zich daarbij niet alleen op de beperkingen die de patiënt als gevolg van de aandoening ondervindt, maar ook op de acties die de patiënt nog wel kan uitvoeren, oftewel welk specifiek deel van de oplossingsruimte gebruikt wordt. De rijkgevulde 'gereedschapskist' van de fysiotherapeut met interventies zoals geleid actief bewegen, massage en mobilisaties kan worden ingezet om de restcapaciteit te vergroten of te optimaliseren.
