Abstract
Er is een aardige anekdote over de hoogtijdagen van de linguïstische wending in de Angelsaksische filosofie. Er werd in die dagen in Oxford een academische lezingenreeks aangekondigd onder de titel 'The meaning of life' en bij de eerste lezing zat de zaal propvol. Maar de dienstdoende filosoof maakte duidelijk dat de lezingen natuurlijk niet over de betekenis van het leven zouden gaan, maar over de betekenis van het woordje 'life'. Teleurgesteld bleef het toegestroomde volk na die eerste keer weg. De filosofen waren gelukkig weer onder elkaar. Ik vind dit erg grappig, maar ook een karikatuur van iemand die niet weet wat het wil zeggen dat filosofie een praktijk is waarin een taalgemeenschap zichzelf onderzoekt (Bransen 2010). René Boomkens laat in zijn lovenswaardige verkenning van de blinde vlek van de filosofie zien dat dit precies zijn blinde vlek is. Wat filosofie met taal te maken heeft, blijft in zijn verkenning onduidelijk. Dat wreekt zich op drie punten die laten zien dat we hier meer met een sociologische dan een filosofische bijdrage te maken hebben: 1. Er wordt geen aandacht besteed aan hoe de woorden en de dingen elkaar bepalen. 2. Er wordt geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen eerste orde en tweede orde taalhandelingen. 3. Er wordt voorbijgegaan aan het feit dat filosofie geen onderwerp heeft. Laat me dit toelichten.
