Abstract
Niet alleen hulpverleners werkzaam in de zorg voor verstandelijk gehandicapten krijgen te maken met mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) (IQ 50-85; DSM-IV-TR, DSM-5). Ook hulpverleners in de ggz, forensische zorg, verslavingszorg, jeugdzorg en zorg voor dak- en thuislozen komen cliënten tegen die naast een LVB gedragsproblemen en psychische stoornissen hebben (zie: Didden, Troost, Moonen, & Groen, in druk). Bij cliënten met een LVB dienen diagnostiek en behandelstrategieën te worden aangepast aan hun intellectuele en adaptieve beperkingen, behoeften en leerstijl. Er zijn richtlijnen en modellen beschikbaar voor de ontwikkeling van aangepaste behandelstrategieën (zie: de Wit, Moonen, & Douma, 2011; Dosen, 2014). Hoewel de basis van de wetenschappelijke evidentie nog relatief smal is, laat een groeiend aantal studies zien dat verschillende behandelstrategieën niet alleen toepasbaar zijn bij mensen met een LVB, maar ook resulteren in een vermindering van de gedragsproblemen en psychische stoornissen (zie: Sturmey & Didden, 2014).
