Abstract
Het huidige systeem voor psychiatrische diagnostiek en nosologie is voornamelijk gebaseerd op extern waarneembare symptomen en een categorische classificatie. Dit leidt tot heterogeniteit en comorbiditeit tussen diagnosen. Om classificatie te verbeteren en individuele behandeling te bevorderen, is er behoefte aan een meer dimensionale en kwantitatieve benadering, waarmee onderliggende (niet direct waarneembare) processen en mechanismen worden gedefinieerd. Een dergelijke benadering zal leiden tot toepasbare diagnostische tests die zich richten op pathofysiologische mechanismen die ten grondslag liggen aan verstoorde observeerbare cognitieve en emotionele processen en de daaruit voortkomende psychopathologie. Computationele psychiatrie biedt een handvat tot een dergelijke mechanistische benadering. Door middel van non-lineaire wiskundige modellen wordt informatie geïntegreerd over latente processen die ten grondslag liggen aan (verstoord) gedrag, simultaan gemeten breinactiviteit, en zelfs effecten van interventies, zoals hersenstimulatie en farmacologie. De hoop is dat deze benadering zal leiden tot een beter begrip van psychiatrische stoornissen op het niveau van (latente) cognitieve processen en de onderliggende neurobiologie en, daaruit volgend, een verbetering van diagnose en behandeling.
In dit artikel introduceren wij eerst de rationale en werkwijze van de computationele psychiatrie, om vervolgens de stappen te bespreken die naar onze mening genomen moeten worden om een succesvolle bijdrage te leveren aan de psychiatrie en gerelateerde specialismen.
