Zelfcompassie bij patiënten met een posttraumatische-stressstoornis (PTSS): Een kwestie van depressie?

Abstract

Zelfcompassie omvat het vermogen tot een onvoorwaardelijk vriendelijke, zelfgerichte houding als tegenwicht tegen zelfkritiek, gevoelens van isolatie en overidentificatie. Aangenomen wordt dat mensen met meer zelfcompassie een traumatische gebeurtenis beter kunnen verwerken en dat zij minder kans hebben op het ontwikkelen van een posttraumatische-stressstoornis (PTSS). De relatie tussen zelfcompassie en PTSS-symptomen werd in een relatief grote klinische populatie van PTSS-patiënten onderzocht, waarbij gecontroleerd werd voor depressieve klachten. Een steekproef van 107 PTSS-patiënten met een voorgeschiedenis van interpersoonlijk trauma vulden zelfrapportagevragenlijsten in die PTSS-symptomen meten (de Posttraumatic Stress Symptom Scale, Self Report; PSS-SR), de mate van zelfcompassie (de Zelfcompassievragenlijst; SCS-SF) en de mate van depressieve klachten (Beck Depression Inventory II N; BDI-II). De resultaten van dit crosssectionele onderzoek laten zien dat minder zelfcompassie samenhangt met ernstigere PTSS-klachten, maar dat die relatie wegvalt als gecontroleerd wordt voor depressieve klachten. Deze resultaten suggereren dat interventies om zelfcompassie te vergroten mogelijk enkel geïndiceerd zijn voor patiënten met (comorbide) symptomen van depressie.